Ungol ng Kabataan

   

Babala: Rated SPG (Tema, Lengguwahe, Sekswal, Relihiyon)

    

“Titooo!” sigaw ng mga bata sa orphanage habang kumakaripas ng takbo patungo sa kanilang paboritong bisita tuwing Sabado.

    

Sinalubong naman ito ng lalaking kadarating lamang nang nakabukas ang magkabilang braso. Yumuko siya upang maabot siya ng mga batang tila sabik na sabik sa kaniyang pagdating.

      

Ang mga batang ito ay nasa apat hanggang siyam na taong gulang pa lamang. Lahat ay iniwan sa orphanage ng kanilang mga magulang noong mga sanggol pa lamang sila, ngunit makikita sa kanilang mga ngiti na parang wala silang ano mang problemang dala-dala. Masisigla at makukulit ang mga batang ito... maliban sa isa.

“Avon,” nakangiting utas ng lalaki sa batang babaeng nakasuot ng puting bestida at tahimik lang na nanunuod sa kanilang gilid.

    

Ang batang ito ay si Avon. Limang taong gulang pa lamang ngunit tila sampung taon na kung umakto’t mag-isip. Kung ikukumpara sa ibang mga bata sa loob ng orphanage, si Avon ang pinakatahimik, pino at mahinhin sa lahat. Magsasalita lamang kung kailangan o kung may dapat na sabihin. 

Kung ang mga bata sa orphanage ay masasayang naglalaro sa mga oras

na iyon, siya nama’y nakaupo lamang sa isang batong upuan at gumagawa ng mga palamuti na gawa sa bulaklak.

Humakbang nang isang beses si Avon nang tawagin siya ng kanilang tito-titohan.

“Gusto niyong maglaro?” untag ng lalaki sa lahat ng bata na nakapaligid sa kaniya. Huling dumapo ang paningin niya sa kinaroroonan ni Avon, tila tinititigan itong mabuti.

“Opo!” walang ano-ano namang sagot ng mga bata. Ang ilan pa’y nagsisitalon sa tuwa, hindi na makapaghintay sa gagawin nilang laro.

    

Pumunta sila sa pinakagitnang parte ng maliit na hardin sa orphanage. Lahat ng bata

ay nakapila at nakalapat ang mga kamay sa balikat ng isa pang batang nasa harapan nila at isinisigaw ang, “Tren, tren! Choo-choo!” Samantala, sa kabilang banda ay tahimik lamang na sumusunod si Avon sa pinakadulo ng pila.

 

Mayamaya pa nang may maisip na bagong ideya, kinapa ng lalaki ang kanyang bandana sa loob ng bulsa at pinatali upang gawing piring sa mga mata nito. Hinawakan ng mga bata ang kanyang kamay pagkatapos, at inikot-ikot siya hanggang sa magsitakbuhan na ang mga paslit sa kani-kaniyang taguan.

Nagsipalakpakan ang mga bata para ipaalam sa lalaking nangangapa-ngapa kung saan ang kanilang puwesto. Natatawa na lamang na naghanap ang binata hanggang sa maulinigan niya ang isang mabagal at malumanay na palakpak. Hindi man malakas ang ipinapakawalang puwersa, ngunit hindi ganon kahina ang tunog na nanggagaling sa palakpak na iyon.

    

Tinuon niya ang buong atensiyon sa naiibang palakpak. Huminto siya upang mas mapakinggan pa ang palakpak at malaman kung saan iyon nanggagaling. Umikot siya sa kanyang kanan at dahan-dahang naglakad para hindi mapatid. 

    

Tila kumakampay ang lalaki sa hangin hanggang sa makapa niya ang katawan ng isang malapad na puno. Doon, napansin niyang mas lalo pang lumakas ang tunog ng pinakikinggan niyang palakpak, nangangahulugang malapit lamang iyon sa kaniyang kinaroroonan. Nilinga-linga niya ang ulo sa paligid kahit wala siyang makita kung hindi ang kadilimang bumabalot nang dahil sa bandanang nakapiring sa mga mata.

    

Nagsimula siyang humakbang habang nananatiling nakahawak pa rin sa katawan ng puno bilang suporta.

Malakas. Palakas nang palakas ang palakpak. Palinaw nang palinaw... Hanggang sa may makapa siyang ulo at makinis na buhok. Tumigil siya, iniisip na isa ito sa mga batang pinagtataguan siya ngunit patuloy pa rin ang pagpalakpak ng batang iyon.

    

Bumaba ang kanyang kamay sa mga pisngi ng bata at pinisil-pisil ito. Kinapa niya pang muli ang ulo at ang magkabilang gilid ng mukha nito hanggang sa may mapagtanto ang binata.

    

Bumaba ang kanyang mga kamay mula sa ulo pababa hanggang sa leeg ng natagpuang bata. Kinapa niya kung mayroon bang nakasabit na kuwintas doon at hindi siya nabigo. Nakapa niya ang isang hugis susi na pendant. Pendant ng isang kuwintas na pamilyar ngunit hindi niya alam kung saan nagmula. Ngunit alam niyang pagmamay-ari iyon ni…

“Avon,” bulong niya sa kanyang sarili.

    

Ang patuloy na pagpalakpak ng batang nahuli ng lalaki ay tumigil na. Unti-unting umangat ang gilid ng labi ng lalaki at hinawakang muli ang mga pisngi ng bata. 

“Avon,” muli niyang sambit. Ngayon, mas sigurado na.

    

Wala siyang narinig mula sa batang babae na nakatayo lamang sa harapan niya. Lumuhod ang binata at humawak naman sa mga braso ng batang babae.

“Avon, of course…” aniya. “My Avon…”

    

Biglang umihip ang sariwang hangin sa pagitan ng dalawa. Imbis na tanggalin ang piring sa mga mata ay bumaba ang mukha ng lalaki sa leeg ng batang babaeng nasa harapan niya. Sininghot niya ang pabangong gamit ni Avon upang kumpirmahing siya nga iyon. At hindi siya nagkakamali.

    

Nanatili lang ang kanyang mukha sa leeg ng bata at iginala ang malalaking palad sa buong katawan nito hanggang sa dumapo ito sa loob ng puting bestida ni Avon kalaunan. Hinaplos niya ang malambot at makinis na binti ng batang babae bago pa mas itaas nang tuluyan ang kamay, patungo sa pagitan ng mga hita nito.

“Avon…” Isiniksik pa niya nang mas mariin ang kanyang sarili sa leeg ng bata at tuluyan na ngang ipinasok ang daliri sa loob ng pang-ibabang saplot nito.

    

Bumigat ang paghinga ng batang babae.

“Uhhh…” ungol ni Avon nang maramdaman ang pamilyar na haplos ng taong sa mga oras na iyon ay alam niyang... tunay siyang iniibig higit kanino man. “A-Ama...?”

Marahang tumango ang binata saka bumulong sa tainga nito. “Mahal na mahal kita. At ipaparamdam ko sa iyong muli para matupad natin ang kahilingan mong... sikreto natin?”

Kinabukasan, oras na para sa pagsamba. Tulad na lamang ng mga lumang Linggo ay nangunguna ang batang babaeng nakaputing bestida, hawak ang rosaryo at personal na kuwintas na kapuwa simbolo ng pagmamahal ng isang ama. 

Iyon na lamang ang tangi niyang yaman na naiwan sa kanya ng mga magulang. Kuwento ng mga madre, iyon ay galing sa kanyang ama noong sanggol pa lamang siya. 

“Avon!” tawag ng isang madre nang bigla itong humiwalay sa pila at lumiko nang hindi inaasahan.

Tumakbo ang batang babae patungo sa gitna ng simbahan kung saan tanaw niya nang mas malinaw ang lalaking nakapako sa krus. Humigpit ang hawak ni Avon sa dalawang kuwintas at unti-unti, umukit ang ngiti sa mga labi.

“Salamat po sa pagtupad ng kahilingan ko!”

“Avon! Ano bang ginagawa mo, hija?!” nag-aalalang hagkan sa kanya ng madre ngunit nanatili lamang nakatulala sa kanya ang bata nang lingunin siya nito.

Unti-unti, muling umusbong ang panibagong ngiti sa mga munting labi ng bata, nakatulala lang sa mukha ng madre, habang nilalapat ang daliri sa sariling noo, dibdib, sa magkabilang-balikat, bago halikan nang taimtim ang kanyang mga palad. 

Ngunit punong-puno ng kalaswaan ang paraan ng paghaplos ng bata sa sariling katawan at sa ginawa nitong paglapat ng labi sa mga kamay.

“A-Ano iyang ginagawa mo, anak? Mali ‘yan…” takang tanong ng madre, nababahala na.

“Paanong mali?” ani Avon sabay pasok ng ulo sa kuwintas na may palamuting susi. “Kilala ko na po ang aking ama, madre.”

“H-Huh? Paanong... hindi namin sila muling nakita pa, Avon!”

Umiling ito. “Nakita ko po. Tuwing sasapit ang ikahuling araw ng linggo sa kalendaryo. Nararamdaman ko po ang init ng pagmamahal ni Ama. Na tanging ama lang po ang makapagbibigay. Ama sa dugo…”

“Anong sinasabi mo, hija? Sabihin mo nga sa akin! Anong nangyayari sayo?”

Tumingkayad si Avon, minuwestrang ibubulong ang sagot kaya yumuko ang madre upang pakinggan iyon. 

“Amen…” Iyon na lamang ang tanging binigkas ng batang babae at muling hinalikan ang magkasalikop na kamay.