Lumaktaw sa pangunahing content

Wasak na Wakas


"Patayin n'yo na lang kami kaysa pahirapan pa nang ganito! Parang awa n'yo na... Patayin n'yo na lang kami..." hagulgol ni Eya habang yakap-yakap ang kapatid niyang luwa na ang mata dahil sa pagpapahirap na ginagawa sa kanila ng mga lalaking nakamaskara.

Humalakhak ang mga lalaki. "Maghihirap muna kayo! Mga punyeta! Hah! Nasaan ang mga magulang ninyo?! Nasaan?! Hindi pa sila nakababayad sa perwisyong idinulot nila sa angkan namin! Hindi pa!"

Kinuha ng isang lalaking nakamaskara ang bakal na ibinabad sa lumalagablab na apoy at itinutok sa mukha ng bunsong kapatid ni Eya.

"HUWAG PO! PARANG AWA N'YO NA! TAMA NA PO!"

Itinakbo ni Eya ang kaniyang kapatid na halos hindi na makagalaw sa sobrang panghihina. Kahit putol na ang kaliwang binti ng dalaga ay pinilit niya pa ring ilayo ang kanilang mga sarili samantalang nangibabaw pa rin ang halakhakan ng mga lalaking nakamaskara habang pinaglalaruan ang magkapatid.

"TAMA NA POOOO!" hagulgol ni Eya nang hindi na makatakbo pang muli dahil sa isang naka-usling yero sa sahig na dahilan upang matalupan ang kaniyang tiyan. Rumagasa ang pulang likido sa semento na nagmula sa katawan ng dalaga.

Muli na namang humalakhak ang mga kalalakihan. Nakita ng dalawang mata ni Eya kung paano na lang ihampas ng mga lalaki ang bakal sa mukha ng kapatid bago siya pasuin ng dulo nitong nakababad buong magdamag sa naglalagablab na apoy.

Hanggang sa sumapit ang gabi.

Ang gabi kung kailan lamang nananahimik ang madilim na kuwartong nagsisilbing kulungan ng dalawa. Sa loob ng tatlong araw, iba-ibang paghihirap ang kanilang naranasan. Sa tatlong araw na ito, iba't ibang parte ng kanilang katawan ang nawala't nawasak. Sa loob ng tatlong araw na pagdurusa... sa tatlong araw... unti-unti nang nawawalan ng pag-asa si Eya. Pag-asang manunumbalik pa ang simpleng buhay na baon nila simula pa pagkabata. Pag-asang makalalaya pa sila mula sa kamay ng mga lalaking nakamaskara.

Wala na... Unti-unti, nauubos na ang pag-asa kay Eya.

Tanging mga hikbi lamang ang maririnig na ingay sa kuwartong iyon. Mga hikbing nagmumula sa magkapatid na tila pinagsakluban na ng langit at impyerno sa mga karahasang natamo nang dahil sa kasalanang hindi nabayaran ng kanilang mga magulang.

Mayamaya ay dumapo ang tingin ni Eya sa kutsilyong naiwan ng mga lalaking nakamaskara sa sahig. Lumuluha, inabot niya ito kahit mahirap. Tuloy-tuloy ang paglabas ng mga likido sa kaniyang mga mata, maging sa kaniyang katawan. At sa hindi maipaliwanag na pagkakataon ay muling kuminang ang mga mata ng dalaga. Dumapo ang mga mata niya sa lumuluhang kapatid. Lumapit siya rito. Umusog, umusog, at muli pang umusog hanggang sa makalapit na siya nang tuluyan dito.

Hinaplos niya ang buhok ng kapatid at hinalikan ito sa ulo. "M-mahal... n-naaa ma...h-hal ka n-ni ateee," hirap na hirap niyang utas. "A-ayaw na k-kitang mahi...r-rapan... p-paaa..."

Malalalim ang paghinga ng dalaga habang itinataas nang paunti-unti ang patalim sa kaniyang kapatid.

"M-mapata...w-wad mo s-sana si... a-atee..."

Pumikit siya at ipinukol na ang kutsilyo sa ulo ng kapatid. Humagulgol siya. Muling tinanggal ang patalim at ipinukol muli sa katawan ng kapatid. Tinusok-tusok pa nang ilang ulit hanggang sa malaman niyang wala nang buhay ang huling taong nagmamahal sa kaniya.

Hindi niya mapapatawad ang sarili. Mas masahol pa siya sa mga lalaking nakamaskara! Pinatay niya ang sarili niyang kapatid! Siya mismo ang kumitil sa buhay ng kaniyang kapatid!

"PUTANG INA NINYONG LAHAAAAAAAT!" galit na galit na hiyaw ng dalaga bago ang...
    

"CUT! Bravo, Gwen! Bravo! It's very amazing! Siguradong maghihit ito sa mga sinehan! Good job, guys! Oh, break muna. Bigyan ninyo ng silya si Gwen."

Nagpalakpakan ang mga staffs at ang iba pang nanunuod sa shoot ng bagong pelikulang ilalabas sa mga sinehan.

Panigurado... marami na namang mamamangha sa palabas na pagbibidahan ni Gwen Yangson.

Mga Komento

  1. This was a good read :) Hope to read more from soon :)

    TumugonBurahin

Mag-post ng isang Komento

Mga sikat na post sa blog na ito

Pagmamahal ni Jose

"Pakipot ka pa. Eh gusto mo rin naman ako. Bakit ayaw mo pa akong sagutin?" panunuyo ni Lolo Joseph kay Lola Esme. Humalukipkip ang matandang babae at ngumuso na parang bata. "Sagutin? Sagutin ka diyan! Ni hindi ka pa nga nanliligaw, ikaw na matanda ka!" Pinagmasdan ko lamang ang dalawang matandang nagsusuyuan na akala mo'y mga binata't dalaga pa rin. Sina Lolo Jose at Lola Esme ay sampung taon nang namamalagi rito sa Home for the Aged na pinagtatrabahuhan ko. At sa limang taon na nagvo-voluteer ako rito, marami na 'kong nakilalang matatanda. May iba't ibang ugali, ngunit silang dalawa ang lubos na nakapukaw ng atensyon ko. Nakakatuwa silang panuorin t'wing sasapit ang ika-siyam ng umaga. Katulad ngayon, may dalang paso ng sili si Lolo Joseph na kinuha pa niya sa hardin upang ibigay kay Lola Esme. "Hindi pa ba ako nanliligaw sa lagay na ito? Sampung taon na akong naghihintay at nagtitiis para lang sa napakatamis mong 'oo

KINAIN KO ANG PAG-IBIG

Babala: Rated SPG (Tema, Lengguwahe, Karahasan, Horror)  Nagising ako nang saktong alas tres ng madaling araw. Saktong-sakto lang ito... tulad ng inaasahan ko. Tamang-tama lang. Kinuha ko ang bagay na noon pa man ay kating-kati na akong gamitin. Sa tingin ko ay ngayon na nga ang tamang panahon. Lumabas ako ng aking kuwarto. Napakatahimik ng paligid at tunay na napakadilim ng bawat sulok ng mga silid. Binuksan ko ang kabilang pinto ng kuwarto at doon tumambad sa akin ang mga magulang kong mahimbing na natutulog. Gumuhit ang ngiti sa aking mga labi habang dahan-dahang lumalapit sa kanila. Sa bawat pag-angat at pagbaba ng kanilang mga dibdib ay mas lalong nararating ng aking sistema ang rurok ng kasiyahan nito. Sa bawat pagkaluskos ay mas lalong lumalawak ang guhit ng ngisi sa aking mukha. Tang *na... hindi ko na mapigilang mapamura sa aking isipan. Hinaplos ko ang napakaamong mukha ng aking nanay. Hindi niya alam na noon pa ma’y lihim ko na siyang napupusuan nang higit pa sa pagiging

Scheofrodé

Scheofrodé. : pangngalan (n.) : takot, kahibangan, kaba na nararamdaman sa matagal  na pagtitig sa harap ng isang salamin. * * * Tanga. 'Yan pala ako simula pa noon. Isa akong tanga. Tanga na nagpalinlang sa  isang salamin. Akala ko noon, hindi ako malilinlang ng kahit anuman  basta't magawa kong linlangin ang realidad. Oo, nagtagumpay ako. Pero,  tanga. Isang salamin ang nakatalo sa akin. Isang salamin na kahit kailan ay  kaya kong basagin, ngunit hindi ko gagawin. Tanga ako, pero hindi ako  pikon. Sa kalagitnaan ng byahe sa dyip na sinasakyan ko, tahimik akong  nakikipagtalo sa realidad. Kung saan-saan napadpad ang aking isipan  nang isang bagay ang aking malaman. Sa aking pag-uwi, hindi na ako nag-abala pang magbihis ng pambahay;  dumiretso agad ako sa palikuran kung saan matatagpuan ang... kriminal. Isang salamin ang payapang nakasabit sa dingding. Halos maiyak ako;  mahigpit na ikinuyom ang aking kamao nang makita ang pinakasinungaling  na nilalang n